znikam

Śniadania na blogu nie będzie (co nie znaczy, że nie było go w ogóle), tak jak i wczoraj. Nie wiem, kiedy się pojawi, nie mam do tego teraz głowy. Dziś rano po spojrzeniu w lustro, byłam w szoku, że mogę tak wyglądać. Wczorajsze niepohamowane w ciągu dnia łzy dały upust przed snem. Czułam się, jakbym pękła, spadała w przepaść - to brzmi dość drastycznie, ale nigdy nie odczułam czegoś tak paskudnego. Wszystko spowodowane ostatnimi wydarzeniami, na które ja, jako osoba nader wrażliwa, nie powinnam być narażona. Drugi raz w życiu czuję się, jakby bezczelnie podeptano mi serce, śmiejąc się przy tym prosto w twarz. To zbyt wiele, pozbawia całej radości, którą i tak niekiedy ciężko mi znaleźć w codziennym życiu. Na szczęście teraz, gdy kto piszę, a co jakiś czas jeszcze popłakuję, to jest już zwykłe pogodzenie się z losem i po prostu lekki... żal? Że marzenia zawsze pozostaną w głowie, że jestem na tyle naiwna, by przez chwilę wierzyć w ich spełnienie, że jestem głupia po prostu. Jeszcze kilka godzin temu nie miałam perspektyw na to, co dalej - teraz już wiem, że muszę pracować nad sobą. Starać się wyłączyć emocje - trudno, wolę być z nich wyzuta. 

Przepraszam, za taką prywatę i obiecuję, że jak będzie lepiej, to wrócę i usunę ten wpis, bo nie będę chciała pamiętać aż tak złych chwil. Zaczynam teraz wiele rzeczy: klasa maturalna, walka z poskromieniem pragnień i składanie siebie w całość. I dziękuję osobie, która wczoraj nie kazała mi się uspokajać, tylko wyryczeć wszystko, co złe. Nie czytasz tego, ale... nie wiem, co bym bez Ciebie zrobiła, choć nie zawsze umiem to okazać.